ခ်ဥ္ဖတ္

{ ရင္ထဲထိ စူးနစ္ေစေသာ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ }

ခ်ဥ္ဖက္
~~~~~

"ေျပးထားကြ"
"ေျပးကြ"
"ျမန္ျမန္ေျပးေလကြာ"
"ေျပးပါဟ"

ေက်ာင္းသားေလးေတြေျပးေနၾကတဲ့ အေျပးၿပိဳင္ပြဲေလးတစ္ခု။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ အတန္းေဖာ္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အားေပးမႈေတြနဲ႔ ကေလးေတြ ေျပးေနၾကတယ္။ ပန္း၀င္ခါနီးၿပီ။

ထိပ္ဆံုးမွာေျပးေနတာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တစ္ေယာက္က အတန္းထဲမွာ နာမည္ႀကီး စာအေတာ္ဆံုး၊ ဆရာမေတြအခ်စ္ဆံုး ေမာင္ထိန္၀င္း။ သူ႔ေဘးမွာကပ္ေျပးေနတာကေတာ့ ေက်ာင္းခ်ဥ္ဖက္၊ ထပ္႐ွင္းေအာင္ေျပာရရင္ စာမေတာ္ဘူး၊ ဆရာမေတြအျမင္ကပ္ၾကတယ္။ ခိုင္းရင္လုပ္ခ်င္မွ လုပ္တတ္လို႔ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္။ သူ႔နာမည္က ေမာင္ၾကည္လင္။ နာမည္နဲ႔လူနဲ႔က သိပ္မကိုက္ အသားက ခပ္ညိဳညိဳ၊ မ်က္ႏွာေလးေထာင့္နဲ႔ ထူးျခားတာက အျမဲျပံဳးေနတတ္သူ။ သို႔ေသာ္ ျပႆနာေကာင္ေလး။ နာမည္ပင္ ေပ်ာက္ေနၿပီ။ ခ်ဥ္ဖက္တဲ့ ။

ပရိသတ္ထဲမွာ အသံအထြက္ဆံုးက -
"ထိန္၀င္းကြ ..... ေျပးကြ ..... မင္းႏိုင္ရမယ္ကြ"
ေက်ာင္းသားေလးတစ္သိုက္ကေတာ့ -
"ခ်ဥ္ဖက္ေျပးထားကြ ..... ဒီေကာင့္ကို အႏိုင္ယူျပလိုက္စမ္းကြ"

ထိုစဥ္မွာပင္ ေမာင္ထိန္၀င္းေျခေခါက္ၿပီး တလိမ့္ေခါက္ေကြးပစ္က်သြားကာ ဂြၽမ္းေတြပင္ေလးငါးပတ္ေလာက္ ထ္ိုးသြားတယ္ထင္ရတယ္။ ၿပိဳင္ဘက္မ႐ွိ တစ္ဦးတည္းပန္း၀င္ဖို႔ ခ်ဥ္ဖက္အခြင့္အေရး ရလိုက္ပါတယ္။ ႀကိမ္းေသကိုရေနၿပီ။

အားေပးေနတဲ့ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြထံမွ "ဟာ"ဆိုတဲ့ အသံႀကီးကို အလြန္ပင္က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ သူူတို႔ေတြက ထိန္၀င္းကိုသာ ႏိုင္ေစခ်င္စိတ္ ႀကီးစိုးေနခ်ိန္ မထင္မွတ္ပဲ အ႐ႈံးနဲ႔ေတြ႔ရမည္ကို အလြန္ပင္ႏွေျမာ၍ ထြက္လာေသာအသံ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

"ဟင္"
ဒီအသံက ပိုက်ယ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူမွမထင္မွတ္ထားတဲ့ အျပဳအမူ၊ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရ၍ျဖစ္ပါတယ္။ ပစ္လဲက်သြားေသာ ေမာင္ထိန္၀င္းကို ခ်ဥ္ဖက္က ဆြဲေပြ႔လိုက္လို႔ပါပဲ။ အားလံုးစိတ္ထင္ ခ်ဥ္ဖက္ေတာ့ေပ်ာ္ၿပီး ပန္း၀င္လိုက္ၿပီထင္ေနၾကတာပါ။ ပန္း၀င္ဖို႔ကလည္း ကိုက္ ၁၀၀ သာသာက်န္ေတာ့သည္ေပါ့။

ေမာင္ထိန္၀င္းကိုဆြဲေပြ႕လာၿပီး ၿပိဳင္ပြဲအျပင္ကိုထြက္လာတာ ေက်ာင္းရဲ႕မေကာင္းသတင္း နာမည္ႀကီး ခ်ဥ္ဖက္ျဖစ္ေနသည္ကိုက အားလံုးအတြက္ အထူးအဆန္းပမာ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။

"ဟိုေကာင္ေတြ လာၾကေလကြာ၊ ျမန္ျမန္လာကြ ဒီေကာင့္ကို ေဆးခန္းပို႔မွ ရလိမ့္မယ္ထင္တယ္"

ပရိသတ္ၾကားမွ အခန္းေဖာ္ေတြ၊ ခ်ဥ္ဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပးထြက္လာၾကၿပီး ညည္းညဴေနေသာ ေမာင္ထိန္၀င္းကို ေဆးခန္းပို႔ရန္ ၀ိုင္း၍သယ္ပိုးကာ ထြက္သြားၾကတယ္။ ထိုၾကားထဲ ေျပးလိ္ုက္သြားတာကေတာ့ အလြန္ပင္ စိုးရိမ္ေသာမ်က္ႏွာနဲ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအလံတိုင္ေအာက္က အုတ္ခံုေလးမွာ ထိုင္က်န္ခဲ့တာကေတာ့ ခ်ဥ္ဖက္ပါပဲ။ ေဆးခန္းကို လိုက္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ေမာေနေသာ္လည္း ခပ္ေအးေအးပံုစံနဲ႔ အလံတုိင္ကိုမွီၿပီး ေရအိုးစင္ကခပ္လာတဲ့ေရကို စိမ္ေျပနေျပေမာ့ေသာက္ေနပါတယ္။

"ခ်ဥ္ဖက္"
"လာထိုင္ေလကြာ၊ မင္းတို႔ေရာ ေဆးခန္းလိုက္မသြားဘူးလား"

"ထားလိုက္စမ္းပါကြာ၊ မေသႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ဒါနဲ႔ မင္းဘာေၾကာင့္ ပန္းမ၀င္လိုက္တာလဲ။ အခုေတာ့ မင္းတို႔ေနာက္က ငပုေကာင္ ပထမရသြားတယ္ကြ။ မင္းပဲ ပထမဆုရတဲ့ လြယ္အိတ္ေလးလိုခ်င္တယ္ဆို"

ခ်ဥ္ဖက္ဘာမွမေျပာ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ ေနေနတယ္။ ထိုစဥ္သူတို႔အနားကို PTဆရာဦးညိမ္း ေရာက္လာပါတယ္။

"ခ်ဥ္ဖက္"
"ဗ်ာ.....ဆရာ"

အနားသို႔ဆရာေရာက္လာသျဖင့္ အတင္းကုန္းထၿပီး မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၾကပါတယ္။

"မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးမွာ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္႐ွိတာ ငါေရာ၊ အားလံုးေရာ အေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္ကြ။ မင္းေကာင္ေတာ့ ေျခဆစ္ေခါက္သြားလို႔ မထႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔မင္းက ပန္း၀င္ခါနီး ဘာလို႔ပန္းမ၀င္ပဲ ထိန္၀င္းကိုသြားေပြ႔ရတာလဲ "

"ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ၊ အေဖက ေျပာဖူးတယ္ အႏိုင္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အလြယ္ဆံုးရယူႏိုင္တယ္တဲ့။ အ႐ႈံးဆိုတာကိုသာ လူေတြအလြယ္ မရႏိုင္တာတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ။ ပန္း၀င္ခါနီးရင္ အေလ်ာ့ေပးၿပီး ဒီေကာင့္ကိုပဲ အႏိုင္ေပးလိုက္မွာပါ ဆရာ။ ဒီေကာင္က အတန္းထဲမွာလည္း စာအေတာ္ဆံုး၊ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲမွာလည္း အျမဲတမ္း ပထမ၊ ဒီလိုလူဆီမွာ အ႐ွံုးဆိုတာကိုလက္ခံႏိုင္အား မ႐ွိႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္တယ္ ဆရာ။
ဒါ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္လိုေကာင္ ႏိုင္ရင္လည္း မေကာင္းျပန္ဘူး။ ထိန္၀င္းႏိုင္ဖို႔ကို အားေပးေနတဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့သူေတြကို စိတ္ပ်က္သြားေစမွာေပါ့။ အေဖက ေျပာတယ္။ ေလာကမွာ သူမ်ားကို ေက်နပ္ေစတာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေစတာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ လူတိုင္း မလုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ တဲ့။
တကယ္ေတာ့ ဆရာရယ္ .....
ကြၽန္ေတာ္က အျမဲ႐ႈံးေနၾကပါ။ သူမ်ားေတြအျမင္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ႐ႈံးေနတာကိုက သူတို႔အတြက္ ေက်နပ္စရာျဖစ္ေနမွာပါ။ အဲ့ဒါကိုက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အႏိုင္ပါပဲ ဆရာ "

ဆရာေ႐ွ႕မွ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ ထြက္သြားေသာ ခ်ဥ္ဖက္ ေခၚ ၾကည္လင္ ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကို ဆရာလုပ္သူမွာ ၾကည့္ေနရင္း (၈)တန္းအရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေတြကို ဘယ္လိုနားလည္ရမွန္းမသိ အံ့ၾသစြာ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုစကားေတြကို ဆရာျဖစ္သူ မၾကားဖူးပါ။
ဒီလိုကေလးမ်ိဳးမွာ ဒီေလာက္ျမင့္တဲ့ အေတြးအေခၚ႐ွိေနတာ ပိုလို႔ပင္ အံ့ၾသစရာ တစ္ခုပါ။

အျခားဆရာေတြကို ဒီစကားေတြ ျပန္ေျပာျပရင္ ယံုၾကပါ့မလား။
အေတြးေတြ မ်ားစြာျဖင့္ ရပ္ေနရင္း ...............

_____________

ေမာင္ထိန္၀င္း ေက်ာင္းျပန္တက္တဲ့ေနေပါ့။ အေျပးၿပိဳင္ပြဲမွာ ပထမဆုရသြားတဲ့ ငပုလို႔နာမည္ေျပာင္ေခၚတဲ့ ေက်ာ္စိန္လည္း လြယ္အိတ္တကားကားနဲ႔ ေက်ာင္းတက္လာတဲ့ေနေပါ့။

အခ်ိန္က အတန္းပိုင္ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္ အခ်ိန္ -

"သားေလး သက္သာလား။ လမ္းကိုေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ေနာ္။ အတက္အဆင္း သတိထား သိလား"

အခ်စ္ေတာ္ ေမာင္ထိန္၀င္းကို ကရုဏာအျပည့္နဲ႔ နိဒါန္းေတြေႁခြေနတာပါ။

"ဆရာမ ၀င္ခြင့္ျပဳပါ"
အသံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အခန္းေပါက္၀ကို လွမ္းၾကည့္မိၾကသည္။ အေပါက္၀တြက္ရပ္၍ ၀င္ခြင့္ေတာင္းေနတာကေတာ့ ခ်ဥ္ခက္ပါပဲ။

"ဟိုအေကာင္ ဟင္..... ဒီေန႔ေရာ ေနာက္က်ေနျပန္ပီလား။ မင္းကေတာ့ အေတာ္လြန္တာပဲ။ ဘာစည္းကမ္းမွလည္းမသိ၊ မလိုက္နာ။ နင့္လိုေကာင္က ေက်ာင္းတက္ေနဖို႔ မေကာင္းဘူး။
သြား ..... ၀င္၊ သြားထိုင္"

ကပို႔က႐ိုနဲ႔ ခ်ဥ္ဖက္ေနာက္ဆံုးအတန္းကို အေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႔ ၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ေခြၽးေတြရႊဲေနေသာ ခ်ဥ္ဖက္မွာ ပုဆိုးစကိုယူၿပီး မ်က္ႏွာကို သုတ္လိုက္ပါတယ္။

"မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္က်ေနတာလဲ"
"ဒီလိုပါပဲကြာ"

ထိုစဥ္ အခန္းထဲကို ေက်ာင္းေစာင့္ကိုေပါက္ႀကီးေျပး၀င္လာၿပီး ...
"ဆရာမ ... ဆရာမ
ဆရာမအိမ္ ခုနက မီးလန္႔လိုတဲ့"

"ဟင္ ..... ဟုတ္လား ... ေတာ္ေတာ္ပါသြားလား႐ွင္"

ထိုင္ရာမွထလာၿပီး အလြန္ပင္ ေသာကေရာက္သြားေသာ ပံုစံျဖစ္ေနေသာ ဆရာမကို ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေတြ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

"ဘာမွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ေတာ့ ဆရာမ၊ မီးက ဘာမွ မေလာင္သြားပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ေတြ႔ၿပီး အတင္း၀င္သတ္သြားလို႔ မီးၿငိမ္းသြားတယ္တဲ့။ ခုပဲ ဆရာမတူေလး လာေျပာသြားလို႔ ကြၽန္ေတာ္လာေျပာတာပါ"

ေက်ာင္းေစာင့္ကိုေပါက္ႀကီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ ဆရာမလည္း အခန္းထဲျပန္၀င္လာၿပီး ခုမွေသာကေအးသြားေသာ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သက္ျပင္းခ်လိုက္ပါတယ္။

"ကဲ ... ကဲ ... အိမ္စာေတြ လာတင္ၾက။ မတင္တဲ့သူ မၿပီးတဲ့သူ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ ထြက္လာခဲ့ေနာ္။ ေ႐ွ႕မွာ လက္လာေျမႇာက္ထား"

ေ႐ွ႕ဆံုးမွထြက္လာသူက ခ်ဥ္ဖက္ပါ။ ဆရာမလည္း ခ်ဥ္ဖက္ကို ျမင္လိုက္တဲ့အခါ အိမ္စာမလုပ္လာရမလားလို႔ ေဒါသထြက္သြားပါတယ္။

"ဟဲ့ ... ၾကည္လင္ !! နင္ အိမ္စာမလုပ္ခဲ့ျပန္ဘူးလား "
"ဟဲ ... ဟဲ ... ဒီတစ္ခါေတာ့ လုပ္ခဲ့ပါတယ္ ဆရာမ။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ဘယ္မွာက်က်န္ခဲ့လည္း မသိဘူး။ မေတြ႔ေတာ့လို႔ လာအျပစ္ခံတာပါ"

"နင္ဟာေလ ... ငါ့ေတာင္ လာလိမ္ေနတယ္ေပါ့။ လာခဲ့ ။ နင့္လိုေကာင္ကို အရည္ဆုတ္ပစ္မွရမယ္"

ခံုေပၚမွ ႀကိမ္လံုးကိုလွမ္းယူၿပီး ႐ိုက္ရန္ျပင္လိုက္ပါတယ္။

"ခဏ ... ဆရာမ ... ခဏ ၊ ႐ိုက္တာေတာ့႐ိုက္ပါ ဆရာမ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မလိမ္ပါဘူး။ အိမ္စာတကယ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္လည္းတကယ္ ေပ်ာက္သြားတာပါ။ အေဖကေျပာဖူးတယ္။ အျပစ္ဆိုတာ ႐ွိရင္ေတာ့ခံရမယ္။ အျပစ္သက္သာေအာင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမလိမ္ရဘူးတဲ့။ အဒါ ေယာက်္ားေကာင္းတို႔ရဲ႕အလုပ္ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ဆရာမ"

"ဒီေကာင္ကေတာ့ ..... ကဲဟယ္ ... ကဲဟယ္ ... "

ႀကိမ္ငါးခ်က္ကို အျပံဳးမပ်က္ပဲ ခ်ဥ္ဖက္ခံယူလိုက္ပါတယ္။ အ႐ိုက္ ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ လက္မေျမႇာက္ရေတာ့ပဲ ျပန္၀င္ထိုင္ရပါတယ္။
ခ်ဥ္ဖက္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္မွာ အျပံဳးမပ်က္ျခင္းပဲ။
..........
ညေန ေက်ာင္းဆင္းပါၿပီ။
ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္လည္း မနက္ကၾကားထားတဲ့ ကိစၥေၾကာင့္ အိမ္ကို အျမန္ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ကို ေရာက္ေရာက္ျခင္း ထိုင္ေနတဲ့မိခင္ႀကီးကို ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေမးပါေတာ့တယ္။
ဆရာမတို႔အိမ္ဟာ လမ္းမေဘးမွာ႐ွိေနတာပါ။ ျခံစည္းရိုးနဲ႔လည္းအိမ္ဟာ သိပ္မလွမ္းပါဘူး။ ျဖစ္ပံုကို မိခင္ႀကီး႐ွင္းျပသည္ကေတာ့ -

"သမီးရယ္ အေမက ဘုရားမီးပူေဇာ္ၿပီး ေနာက္ေဖူးမွာ ဟင္းအိုးသြားၾကည့္တာ။ အဲ့ဒါ ဘုရားမီးက ျပဳတ္က်ၿပီး ေအာက္က ဘုရား႐ွိခိုးရင္ထိုင္တဲ့ ပိတ္စအခင္းေပၚက်ၿပီး မီးထေလာင္တာပါပဲ သမီးရယ္။
အဲ႔ဒါနဲ႔ လမ္းကျဖတ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္က လွမ္းေတြ႔လို႔ အတင္းတက္လာၿပီး သူ႔လြယ္အိတ္ေလးနဲ႔ မီးကို႐ိုက္သတ္တာေပါ့။ မီးက မၿငိမ္းေတာ့ အနီးက ေသာက္ေရအိုးကို မၿပီး ျငႇိမ္းလိုက္တယ္ေလ။
အေမလည္း ေၾကာက္ၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိတာေပါ့။ အ့ဲဒီကေလးက မိးလည္းၿငိမ္းေရာ သားေက်ာင္းေနာက္က်ေနလို႔ ခြင့္ျပဳပါဦးဆိုၿပီး ဆင္းေျပးသြားပါေလေရာ။ သူသာမလာခဲ့ရင္ အခုအိမ္ေတာင္ က်န္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘုရားစင္နားက ဘီဒိုေအာက္က သူ႔စာအုပ္ေလးေတာင္ လြင့္က်က်န္ခဲ့ေသးတယ္ သမီးရဲ႕ "

အေမျဖစ္သူက ေ႐ွ႕စားပြဲေပၚမွခပ္ႏြမ္းႏြမ္းစာအုပ္ေလးကို ယူ၍ သမီးဆရာမကို လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာမလည္းလွမ္းယူၿပီး အဖံုးေပၚမွနာမည္ကို ၾကည့္လိုက္မိေသာအခါ ရင္ထဲမွာ မီးေတြေတာက္ေလာင္သြားသလားေတာင္ ထင္မိလိုက္ပါတယ္။

စာအုပ္အဖံုးေပၚေရးထားတာက
ေမာင္ၾကည္လင္
ROOM - C
Grade - 9
...............
ဆရာမလည္းစာအုပ္ကုိ အတင္းကာေရာ လွန္ၾကည့္မိလိုက္ပါတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္က်လာပါေရာလား။ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာမွာ သူမ အိမ္စာအျဖစ္ေပးလိုက္ေသာ Essayအား ေသသပ္စြာေရးထားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။
႐ုပ္႐ွင္ျပကြက္လို မ်က္စိထဲမွာ ျပန္လည္ျမင္လာမိပါတယ္။ သူ အမွန္ေတြေျပာခဲ့ေသာ္လည္း မယံုခဲ့မိဘူး။ ေဒါသေၾကာင့္ အားျပင္းျပင္းနဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့မိတဲ့ ႀကိမ္ဒဏ္ငါးခ်က္ကို ေတြးမိၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ပိုက်လာမိတယ္။ ................
သူ႔အခန္းထဲေရာက္လာတဲ့ ကာလတစ္ခုလံုး တစ္ခါမွ မ်က္ႏွာသာ မေပးမိဖူးေသာ ေက်ာင္းသားေလး၊ စကားႀကီး၊စကားက်ယ္ေတြကုိ အျမဲေျပာတတ္လို႔ အျမင္ကပ္မိေသာ ေက်ာင္းသားေလး၊ အျမဲျပံဳးေနတာကို ရိသလိုလုပ္ေနတယ္၊ ေျပာင္စပ္စပ္လုပ္ေနတယ္ ထင္မိၿပီး မ်က္မုန္းက်ိဳးခဲ့မိေသာ ေက်ာင္းသားေလး။ တကယ္ေတာ့ .....
တကယ့္လူေတာ္ေလးပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္က အေျပးၿပိဳင္ပြဲမွာ ပထမဆုအလြယ္ေလးရယူႏိုင္ေသာ္လည္း ပန္းမ၀င္ပဲ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပးကူခဲ့တယ္။ ခုလဲ ေက်ာင္းမွာေျပာျပရင္ ရရဲ႕သားနဲ႔ ေနရာမယူဘူး။ နာမည္ေကာင္းမယူခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းအလုပ္ေတြ ခိုင္းသမွ်လည္း တစ္ခါမွ မၿငိဳျငင္ခဲ့ဖူးဘူး။
...............

ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ခင္း ...
ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အတန္းေတြထဲကို၀င္ၿပီး ေနရာယူၾကပါတယ္။ ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္ ဒီေန႔ေက်ာင္းကိုခပ္ေစာေစာ ေရာက္လာၿပီး အခန္းထဲကိုလည္း ခပ္ေစာေစာလာခဲ့မိတယ္။ စိတ္ေစာေနမိတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို အလြန္ေတြ႔ခ်င္ေနမိၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ခဏခဏလွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ႐ွာေနတဲ့ ခ်ဥ္ဖက္ ေက်ာင္းကို ေရာက္မလာေသးပါ။ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးၿပီး၍ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆို၊ ဘုရား႐ွိခိုးၿပီးသည္အထိ ၾကည္လင္(ခ်ဥ္ဖက္) ေရာက္မလာေသးပါဘူး။ စာသင္ဖို႔ပင္ စတင္ႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာမတစ္ေယာက္ ၾကည္လင္ကို ေမွ်ာ္ေနမိ၍ စာမသင္ျဖစ္ေသးပါ။
......
ဖိနပ္သံၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ေျပးလာေနတဲ့ အသံတစ္ခု။
"ဆရာမ ... ၀င္ခြင့္ျပဳပါ"

အခန္း၀မွ ၀င္ခြင့္ေတာင္းသံေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္တဲ့အခါ -

"ဟင္"
ဆရာမထိုင္ေနရာမွ အတင္းထေျပးသြားမိသည္။ ေက်ာင္းသားေတြလည္း "ဟာ"ခနဲျဖစ္၍ မတ္တတ္ေတြ ထရပ္ကုန္ၾကတယ္။ အခန္း၀တြင္ ေခါင္းမွာ ပတ္တီးအေဖြးသားႏွင့္ ျပံဳးေနေသာ ...
ေမာင္ၾကည္လင္။
ဒါမွမဟုတ္ အမ်ားအေခၚ ခ်ဥ္ဖက္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၍ျဖစ္သည္။

"သားရယ္.....
ဘာျဖစ္လာတာလဲဟင္။ ေခါင္းမွာလည္ ပတ္တီးႀကီးနဲ႔ပါလား"

ဆရာမရဲ႕ ကရုဏာသက္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ေသာ္လည္း မအံ့ၾသပဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ ေနေနပါတယ္။

"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဆရာမ။ ေခါင္းနည္းနည္းေပါက္သြားတာပါ။ မနက္က အေစာႀကီး အေမ့ကို ေစ်းထကူၿပီး ဆိုင္ဖြင့္ေပးေနတာ ဘယ္ကလာတဲ့ ခဲလည္းမသိပါဘူး ဆရာမရယ္ ၊ အဲ့ဒါလာမွန္ၿပီး ေခါင္းေပါက္သြားလို႔ပါ"

"သားရယ္ ... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။ မင္းလို စိတ္ေကာင္း႐ွိတဲ့သူေတာင္ ခဲနဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္တဲ့သူ ႐ွိတယ္တဲ့လား"

"ဆရာမ"
"ဘာလဲ ေမာင္ထိန္၀င္း"

ထိန္၀င္းေခၚသံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြ သူ႔ဆီ ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ထိန္၀င္းမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။

"ဆရာမ.....
ခ်ဥ္ဖက္ကိုေလးခြနဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္တာ သားပါ"
"ဟင္"

အားလံုးအလြန္ပင္ အ့ံၾသမင္သက္သြားၾကပါတယ္။
ထိုအခါ ခ်ဥ္ဖက္က -

"သူငယ္ခ်င္းထားလိုက္ပါကြာ။ မင္းမေျပာျပလဲ ငါသိၿပီးသားေတြပါ။ ထားလိုက္စမ္းပါ။ ေမ့သာ ထားလိုက္စမ္းပါ။ ငါ ဘယ္သူ႔မွ အျပစ္မတင္ပါဘူးကြာ။ ငါ့မွာ ခံသင့္တဲ့ အေၾကာင္းကိစၥ႐ွိလို႔သာ ခံရတာပါကြာ။ မင္းနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။
ဟဲ ... ဟဲ ...
ထိသြားတာလည္း နည္းနည္းပါကြာ။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ မင္းဘာမွ ဆက္ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ထိုင္ပါကြာ "

အားလံုး ပိုလို႔အ့ံၾသသြားၾကပါတယ္။ ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးတန္းကို လွမ္း၀င္သြားေသာ လူထူးဆန္းခ်ဥ္ဖက္ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနမိၾကတယ္။
ကိုယ့္ကိုေခါင္းေပါက္ေအာင္ ေလးခြနဲ႔ေခ်ာင္းပစ္ခံရတာေတာင္ ခပ္ေအးေအးပံုစံနဲ႔၊ အျပစ္လုပ္သူကိုေတာင္ အျပစ္မျမင္ပါလား။

"ထိန္၀င္း"

ဆရာမရဲ႕ ေဒါသသံစြပ္ဖက္ေနေသာေခၚသံေၾကာင့္ ထိန္၀င္းလန္႔သြားကာ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ပါတယ္။

"မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ေမာင္ၾကည္လင္ကို ေလးခြနဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္ရတာလဲ။ မင္းကြာ ..... မေတာ္ မ်က္လံုးမွန္သြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ။ ဟိုက ရဲသြားတိုင္ရင္လည္း နင္ အဖမ္းခံရမွာ သိရဲ႕လား "

"ဟုတ္ .....
သားမွားသြားပါတယ္။ ေျပးပြဲေန႔က သူ၀င္တိုက္လိုက္လို႔ လဲက်သြားတယ္ ထင္ၿပီး ေလးခြနဲ႔ေခ်ာင္းပစ္မိတာပါ ဆရာမ"

"သူသာ အက်င့္မေကာင္းရင္ နင္လဲသြားေတာ့ ပထမရေအာင္ ပန္း၀င္ယူမွာေပါ့။ ခုေတာ့ သူ႔ေၾကာင့္ နင္ ေဆးခန္းကို ျမန္ျမန္ေရာက္ရတာေလ"

"ဆရာမ .....
သားကို စကားေျပာခြင့္ နည္းနည္းေလာက္ ေပးပါလား"
ေနာက္တန္းမွ ခ်ဥ္ဖက္ထ၍ ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

"သူ႔ကို အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ေတာ့ ဆရာမ။ တကယ္က သားအျပစ္ေတြပါ။ ကိုယ့္ကို အျမင္မၾကည္ျဖစ္ေနတဲ့သူကို အျမင္ၾကည္ေအာင္ ေျပာတာနဲ႔ မရႏိုင္ဘူးတဲ့။ အခ်ိန္အခါနဲ႔ အလုပ္ကပဲ ေျဖ႐ွင္းေပးႏိုင္တယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မ႐ွင္းျပမိတာ သားအျပစ္ေတြပါ။ ၿပီးေတာ့
ကိစၥတစ္ခုကို ၿပီးသြားတဲ့အခါ ၿပီးတဲ့အေပၚမွာ မ်က္ႏွာသာ ၀င္မယူရဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္၀င္ေျပာၿပီး မ်က္ႏွာသာရေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္မိေစနဲ႔တဲ့။ ဒါေၾကာင့္
ကိစၥေတြအားလံုး ထားလိုက္ပါ ဆရာမ။ သား ..... အားလံုးကုိ ခြင့္လႊတ္သလို အားလံုးကိုလည္း နားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္ " ..........

ပုရြက္ဆိတ္လိုလူသားလားႏွင့္ဘ၀အတြက္ဖတ္စရာမ်ား
[သန္းထိုက္ (ေရႊရိပ္)

တစ္ဆင့္မွ်ေဝသူ - တပြင္သားေလး