ေပ်ာ္ေအာင္ေနနည္း အႏုပညာ - ၂

အခုတင္ျပမွာက ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းအေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ရုတ္တရက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဒီႏွစ္ခုဟာ အင္မတန္ကြာလွမ္းလွတဲ့ အဆက္အစပ္လို႔ ထင္စရာရွိပါတယ္။

ကိုယ္က်င့္တရား နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း။

ဆိုင္လို႔လာ? ဒီလို ေမးစရာရွိတယ္။

ကိုယ္က်င့္တရားမေကာင္းသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရယ္ေမာသံကိုလည္း သင္ၾကားဖူးေကာင္း ၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္။

ဟိုတစ္ေခါက္ Post တုန္းက ...

ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္ျခင္းကပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းျဖစ္တယ္ ... လို႔ က်ေနာ္ေရးခဲ့တယ္။

အဲဒီတုန္းကပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းအေၾကာင္း ဒႆနပညာရွင္ေတြရဲ႕ အယူအဆေတြကို တင္ျပခဲ့တဲ့အခါ ေ၀ဖန္မႈအခ်ဳိ႕လည္း ႀကံဳရပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေလးေတာ့ သတိျပဳစရာရွိပါလိမ့္မယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာကို အရပ္သံုးအေခၚအေ၀ၚ သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ဒႆနိကေဗဒပညာရွင္ေတြရဲ႕ အေခၚအေ၀ၚသတ္မွတ္ခ်က္ ကြာျခားပါ လိမ့္မယ္။ ေယဘုယ်အျမင္အရသာ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ရယ္ေမာေနတာကိုေတြ႕တာနဲ႔ သူ ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ သတ္မွတ္ရမလိုပါပဲ။ ဒီလိုသာဆို ေလာကႀကီးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕မႈကို အေပးႏိုင္ဆံုး လူသားေတြအျဖစ္ လူရႊင္ေတာ္ေတြကို ဆုခ်ီးျမွင့္ရပါလိမ့္မယ္။



တကယ္ေတာ့ သူတို႔ေပးတာ ရယ္ေမာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ (ဒါေတာင္ ပုဂိၢဳလ္၊ သတၱ၀ါ စိတ္အခံအလုိက္ ရယ္ေမာရျခင္း ရွိမရွိ ကြာျခားပါလိမ့္မယ္။) ပိုၿပီးရွင္းသြားေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ျခင္းလို႔ သံုးႏႈန္းရလိမ့္မယ္ ထင္ရဲ႕။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ ခ်မ္းေျမ့ျခင္းက ဆက္စပ္ေနတာကိုး။



သင့္စိတ္ကသာ အသင့္မျဖစ္ခဲ့ရင္ ေလာကထဲက ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ သင့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ျခင္း ေပးလို႔ မရပါ။ ဒီလိုပါပဲ၊ သင့္စိတ္ကို ထားႏိုင္ခဲ့ရင္လဲ ေလာကထဲက ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ သင္မေပ်ာ္ေအာင္ တားလို႔မရပါ။



ကမူးရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ စစ္စီးဖတ္ ဒ႑ာရီကို ၾကားဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။

စစ္စီးဖတ္ဆိုတာက ... ဘုရားသခင္အျပစ္ေပးျခင္းကို ခံခဲ့ရသူ တစ္ေယာက္။

သူ႔ကို ခ်မွတ္ထားတဲ့ အျပစ္ဒါဏ္က ေလးလံလွတဲ့ ေက်ာက္တံုးႀကီးတစ္တံုးကို ေတာင္အျမင့္ႀကီးဆီ တြန္းတင္ရျခင္းပါ။

အဲဒါကို တစ္ရက္လည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္ရက္လည္း မဟုတ္။ ကာလ အကန္႔အသတ္မရွိ လုပ္ေဆာင္ရတာ။



ပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႔ ေက်ာက္တံုးႀကီး ေတာင္ေပၚတြန္းတင္ရတယ္။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေတာ့ ျပန္ေလွ်ာက်သြားျပန္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္း ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္တြန္းတင္ရျပန္တယ္။ ဒါကိုကပဲ စစ္စီးဖတ္ရဲ႕ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။

တနည္းေျပာရရင္ စစ္စီးဖတ္ခံရတဲ့ ၀ဋ္ဒုကၡေပါ့ေလ။



ဆန္းတာက အဲဒီစာအုပ္မွာ ကမူးဟာ မအပ္မရာ ေမးခြန္းတစ္ခုေမးထားတယ္။

စစ္စီးဖတ္ ေပ်ာ္ပါရဲ႕လား ... တဲ့။

ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လိုေျဖၾကမလဲ?



သာမန္အျမင္အရဆိုရင္ေတာ့ ရူးေနလားလို႔ ျပန္ေျပာမိလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနမွာ အဲဒီလို ေမးခြန္းေမးစရာလား? ဒါကို ဘယ္လိုေပ်ာ္ရမလဲ ... စသျဖင့္ လူပိန္းအျမင္မ်ဳိး က်ေနာ္တို႔ ျမင္မိၾကပါလိမ့္မယ္။

ဟုတ္ကဲ့။ ကမူးကေတာ့ သူ႔ေမးခြန္းသူ မဖြယ္မရာ ျပန္ေျဖေပးထားတယ္။

စစ္စီးဖတ္ ေပ်ာ္ပါတယ္တဲ့။



ယန္းေပါ့ဆာ့တ္ကလည္း ေျပာဘူးတယ္။

ဂ်ာမန္နာဇီေတြ (ျပင္သစ္ကို) အသိမ္းခံထားရတဲ့ေအာက္မွာ ေနခဲ့ရစဥ္ကဘ၀ကို အေပ်ာ္ဆံုးတဲ့။



တစ္ခါ နာဇီ ငရဲခန္းထဲေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ဂ်ဴးေတြ ျပန္ေျပာၾကေတာ့ ငရဲခန္းထဲမွာတုန္းကလည္း ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ့တယ္တဲ့။



ဒီေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ သာမန္အျမင္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္လို႔ မရတဲ့အရာမွန္း ျမင္သာေလာက္ပါၿပီ။



က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ ဗဟိဒၶအေၾကာင္းအရာေတြ မဟုတ္ပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ျခင္းအစစ္အမွန္ကို ဘယ္လိုရွာရမလဲ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကမၻာ့ေတြးေခၚရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ အေတြးအျမင္ကို ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပရျခင္းပါ။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းအစစ္အမွန္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ခ်က္ကို ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္ပါမွလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းအစစ္အမွန္ဆီ ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။



ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း အစစ္အမွန္ရဖို႔အတြက္ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားရွိဖို႔လည္း လိုအပ္တယ္။ ဒီအေၾကာင္း ျမင္သာသြားေအာင္ စိတ္ပညာ စာအုပ္ထဲက ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေလးတစ္ခုကို ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။



The inner mind may act itself up as Judge, prosecutor, and jailer. Self punishment comes only from within directed by the Subconscious mind.

အတြင္းစိတ္ဟာ တရားသူႀကီးလို ေထာင္မွဴးလို ဆြဲခ်လို ေဆာင္ရြက္တတ္တယ္။ ကိုယ့္အတြင္းစိတ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္ေပးတတ္တယ္ ... တဲ့။



တနည္းေျပာရရင္ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈဆိုတာလိုပါပဲ။

လူဆိုတာ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္အသိဆံုးပါ။ မဟုတ္မတရားတာ လုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား ညံ့ဖ်င္းသူဆိုရင္ သူ႔အတြင္းစိတ္က သူ႔ကို ေျခာက္လွန္႔ေနပါလိမ့္မယ္။

ဘယ္သူကမွ သူ႔ကို အျပစ္ေပးစရာမလိုဘဲ သူ႔ကိုယ္သူ အျပစ္ရွိမွန္းသိေနတဲ့စိတ္ကတင္ ေတာ္ေတာ္ခံစားေနရပါလိမ့္မယ္။

ဒီေတာ့ သူ ဘယ္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။



ဒီသေဘာတရားကို စိတ္ပညာအရဆို Mascohism လို႔ ေခၚပါတယ္။

[Mascohism ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရဟာ အေတာ္ေတာ့ က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကာပြတ္နဲ႔ ရိုက္ၿပီး အျပစ္ေျဖျခင္းလိုမ်ဳိးကလည္း ဒီထဲမွာပါတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္အလ်ဥ္းသင့္မွ အဲဒီအေၾကာင္းသီးျခား တင္ျပပါ့မယ္။ အခုက ေယဘုယ်သေဘာ ၿခံဳငံုေျပာလိုက္တာပါ]



ဒါေၾကာင့္လဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ျခင္းနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းျမတ္ျခင္းဟာ ဆက္စပ္ေနတယ္လို႔ ေျပာရျခင္းပါ။



ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းျမတ္သူဟာ စိတ္သန္႔တယ္။ တစ္ခ်ိန္ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္လို႔ အိပ္ရာေညာင္ေစာင္းထက္ လဲေလ်ာင္းရင္း ေသမင္းရဲ႕ အရိပ္မည္းႀကီး ကိုယ့္အေပၚတေရႊ႕ေရႊ႕ လြမ္းၿခံဳလာတာကို ေစာင့္ဆိုင္းေနရခိုက္မွာ ဘ၀တေလ်ာက္ ငါတရားမွ်တခဲ့ပါလား ဒီဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၿပီး အခု ဒီဘ၀ကေန ေပ်ာ္ေပ်ာ္ထြက္သြားရေတာ့မွာပါလားဆိုတဲ့ အေတြးဟာ အင္မတန္ လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္ေစတဲ့အေတြးပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။



ဒီလိုမွ မဟုတ္ပဲ။ ေရပြက္ပမာ လူ႔ဘ၀ ခဏတာေလးအတြင္း ဥစၥာစည္းစိမ္အတြက္၊ ရာထူး အာဏာအတြက္၊ လိုဘ မေျပႏိုင္ျခင္းေတြအတြက္ တပါးသူရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ၊ ငိုသံ နာက်င္ျမည္တမ္းသံေတြ ဒင္းၾကမ္းနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ဟာ ဘယ္လိုမွ လွပလိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါ။



အဲဒီလို ေသအံ့မူးမူးအခ်ိန္မွာတင္မက ရွင္သန္ဆဲကာလအတြင္းမွာလဲ ကိုယ္လုပ္မိတဲ့အျပစ္ေတြအတြက္ စိတ္သန္႔သန္႔ေနႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ သင္ျပဳေသာကံ သင္၏ထံ အမွန္ျပန္၍လာလိမ့္မည္လို႔ သံုးႏႈန္းၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။



တကယ္ေတာ့ ကာလအေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ခဏကေလးပါ။

စၾက၀ဠာႀကီးထဲက ၾကည့္ရင္ ကမၻာဆိုတာ အလံုးငယ္ကေလးမွ်သာ။

လူသားဆိုတာကေတာ့ အဲဒီအလံုးငယ္ေလးေပၚမွာ စြန္းထင္းေနတဲ့ လႈပ္လႈပ္ရြရြ အစက္အေပ်ာက္ကေလးေတြ။

အဲဒီ ေသးေသးမႊားမႊား အျဖစ္ကေလးကို ရတာခ်င္းအတူတူ ဘာလို႔မ်ား လူသားခ်င္း ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ၊ မဟုတ္မတရား ျပဳက်င့္မႈေတြ လုပ္ေနၾကမလဲ?



သူမ်ားအတြက္မဟုတ္ေတာင္ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ မွ်တေအးခ်မ္းစြာ ေနျခင္းျဖင့္ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းျမတ္မႈကေန ဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္သာရျပည့္၀ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ျခင္းကို ရွာေတြ႕ႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳေရးသားလိုက္ရပါတယ္။



သြန္းေနစိုး Thorn Nay Soe

မွ်ေ၀သူ - တပြင္သားေလး